Η Ekaterina Volkova με το παιδί της: φωτογραφία

Φωτογραφία: Sergey Dzhevakhashvili

Χιλιόγραμμα φροντίδων

- Όλοι οι γονείς διαβάζουν στα παιδιά τους παραμύθια για ζώα,Δείχνουν εικόνες, αλλά είναι άλλο όταν ένα παιδί βλέπει έναν ζωγραφισμένο ελέφαντα και άλλο όταν ένα παιδί βλέπει έναν αληθινό. Η Λίζα ξέρει καλά τις γάτες και τους σκύλους. Μένουν στο σπίτι μας. Ο φιλαράκος ο γάτος υπάρχει εδώ και πολύ καιρό, είναι εννιά χρονών. Και ο σκύλος εμφανίστηκε πριν από ένα μήνα. Η κόρη μου ζήτησε ένα κουτάβι. Πριν εκπληρώσω την ευχή, την ετοίμασα. Εξήγησε ότι το ζώο πρέπει να φροντίζεται, να καθαρίζεται και να περπατάει. Και αν δεν το κάνεις αυτό, ο Μπαμπάι θα έρθει να σε πάρει και δεν θα δεις ποτέ ξανά τον Λούη σου! Η Λίζα πιστεύει ότι υπάρχει ένα τέτοιο πλάσμα που μπορεί να αφαιρέσει κάτι και οι νεράιδες μερικές φορές αφήνουν τις εκπλήξεις της για καλή συμπεριφορά. Προσεγγίζει το θέμα με υπευθυνότητα, προστατεύει και καταλαβαίνει ότι το κατοικίδιό του δεν είναι παιχνίδι. Μόλις έκανε μια λακκούβα, άρχισα να τον μαλώνω και η κόρη μου πλησίασε και του είπε: «Μη με μαλώνεις, εγώ είμαι το αφεντικό, αυτός είναι ο γιος μου». Τρώει μαζί του, βλέπει κινούμενα σχέδια, τον πηγαίνει ακόμη και στο κρεβάτι, αλλά το βράδυ παίρνουμε τον σκύλο για να μην τσακίσει κανείς κατά λάθος. Μερικές φορές νιώθω σαν να αγόρασα έναν σκύλο για μένα. Ένα κιλό – έτσι το λέμε μεταξύ μας, γιατί ζυγίζει ακριβώς τόσο.1/7Φωτογραφία: Sergey DzhevakhashviliΦωτογραφία: Sergey DzhevakhashviliΦωτογραφία: Sergey DzhevakhashviliΦωτογραφία: Sergey DzhevakhashviliΦωτογραφία: Sergey DzhevakhashviliPhoto:DzhevakhashviliPhoto:

Επικοινωνία με χαρά

— Στο ζωολογικό κήπο, τα ζώα ζωντανεύουν για ένα παιδί,γνωστά από βιβλία. Η Λίζα ξέρει καλά το «The Wolf and the Seven Little Goats», αλλά τα κοίταξε και ξαφνιάστηκε. Η κατσίκα στάθηκε με τα μωρά της και αποδείχτηκε ότι δεν ήταν τόσο μικροσκοπικά. «Πώς μπόρεσε να τα φάει ο λύκος;» – ρωτάει. Ήθελε να καταλάβει το πραγματικό μέγεθός του, αλλά ο λύκος, όπως το έλεγε η τύχη, κρύφτηκε. Υποσχέθηκε ότι θα ερχόμασταν ξανά εδώ σύντομα και θα περιμέναμε μέχρι να περπατήσει η κόρη μου και εγώ επισκεφτήκαμε τον ζωολογικό κήπο για πρώτη φορά όταν η Λίζα έγινε δύο ετών. Είναι το υπερκινητικό μας παιδί. Άρχισε να περπατάει, να τρέχει και να πηδά νωρίς. Έτσι το καρότσι ξεχάστηκε γρήγορα. Τότε πήγαμε να της γνωρίσουμε τα ζώα αυτοπροσώπως. Στη Λίζα άρεσαν τα ζώα, ειδικά τα άλογα. Τους θεωρεί τους πιο ευγενικούς ανθρώπους στον κόσμο. Αν δει πόνυ τρέχει αμέσως να καβαλήσει και μόλις στρίψω το αγκαλιάζει και το φιλάει. Με χαρά πλησιάζει τα άλογα στον ιππόδρομο, τα ταΐζει και τα χαϊδεύει. Αλλά φοβάμαι λίγο, ο φόβος εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και δεν έχει φύγει στον ζωολογικό κήπο, η Λίζα ήθελε να σταθεί περισσότερο κοντά σε κάθε περίβολο. Με επέπληξε: «Μαμά, πρέπει να είσαι πιο προσεκτική με τα παιδιά, αλλά τρέχουμε από κλουβί σε κλουβί, δεν θα πάω πια μαζί σου». Ήθελε να χαϊδέψει έναν λύγκα, έναν πάνθηρα, ακόμη και έναν γάιδαρο. Η Λίζα εντυπωσιάστηκε πολύ από το ράμφος του γιγάντιου γύπα. Το τεράστιο πουλί φαινόταν να έχει παγώσει επίτηδες και στάθηκε σε μια θέση για πολλή ώρα, ώστε να μπορέσει να εξεταστεί. Η κόρη μου σκέφτηκε ότι ο γύπας ήταν ευγενικός. Και όταν περπατούσαμε προς την έξοδο, ήθελε να έχει μια καμηλοπάρδαλη.