Το κλάδεμα οπωροφόρων δέντρων είναι ένα από ταοι πιο σημαντικές εργασίες κηπουρικής που πραγματοποιήθηκαν στις αρχές της άνοιξης. Αυτή η εργασία δεν απαιτεί πολύ χρόνο και προσπάθεια και τα αποτελέσματά της είναι δύσκολο να υπερεκτιμηθούν. Το ανοιξιάτικο κλάδεμα δέντρων δεν είναι ένα στιγμιαίο αποτέλεσμα, αλλά ένα μακροπρόθεσμο έργο. Επομένως, δεν μπορεί να αγνοηθεί - αυτό το έργο θα πρέπει να γίνει ακόμα, αλλά το κλάδεμα των δέντρων που έχουν παραμεληθεί νωρίτερα θα είναι πολύ πιο δύσκολο. Το λανθασμένο κλάδεμα των οπωροφόρων δέντρων ή η έλλειψή του μπορεί όχι μόνο να έχει αρνητικές επιπτώσεις στο καρποφόρο δέντρο, αλλά μπορεί ακόμη και να το καταστρέψει. Και οι καρποί της εργασίας, για τους οποίους καταβλήθηκε πολύς χρόνος και προσπάθεια για πολλά χρόνια, θα καταστραφούν. Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι κατά το κλάδεμα των οπωροφόρων δέντρων, αρκεί να αφαιρέσετε τα νεκρά ή παγωμένα κλαδιά. Αυτό είναι, στην πραγματικότητα, πολύ σημαντικό, αλλά ο κύριος στόχος του ανοιξιάτικου κλαδέματος των οπωροφόρων δέντρων, νεαρών και ώριμων, είναι ο σωστός σχηματισμός της κόμης του οπωροφόρου δέντρου.
Ο σχηματισμός του στέμματος των οπωροφόρων δέντρων
Είναι σημαντικό να κάνετε τακτικά τη διαμόρφωση της κορώνας,ξεκινώντας από τη στιγμή της φύτευσης των δενδρυλλίων. Τότε τα δέντρα θα αναπτυχθούν σωστά από την αρχή και το κλάδεμα δεν θα προκαλέσει ιδιαίτερο πρόβλημα. Συνήθως, οι κορώνες των οπωροφόρων δέντρων απλώνονται και έχουν μεγάλο όγκο. Ταυτόχρονα, στα βάθη του ίδιου του στέμματος, τα κλαδιά, που αναπτύσσονται, γίνονται γυμνά και το μεγαλύτερο μέρος του φυλλώματος και των ωοθηκών και, κατά συνέπεια, οι καρποί, μετατοπίζονται σταδιακά στην άκρη του στέμματος και στο πάνω μέρος του. Εάν ο όγκος και το σχήμα της κόμης ενός οπωροφόρου δέντρου δεν διαμορφωθούν σωστά εγκαίρως και η ανάπτυξή του δεν κατευθύνεται προς την επιθυμητή κατεύθυνση, τότε μετά από κάποιο χρονικό διάστημα το δέντρο γίνεται ψηλό, ισχυρό και πυκνό. Τέτοια αυθόρμητα αναπτυσσόμενα οπωροφόρα δέντρα σκιάζουν την περιοχή και, ως εκ τούτου, παρεμποδίζουν την ανάπτυξη και την ανάπτυξη των κοντινών φυτών. Οι καρποί τέτοιων δέντρων, κατά κανόνα, γίνονται μικρότεροι και μερικές φορές γίνονται λιγότερο έντονα χρωματισμένοι. Αν και, πρέπει να ομολογήσουμε, ο αριθμός τους μπορεί να αυξηθεί σημαντικά. Δεν υπάρχει επίσης τίποτα καλό στην αύξηση του αριθμού των καρπών, επειδή τα περισσότερα από αυτά πέφτουν ενώ είναι ακόμη άγουρα και η συγκομιδή της ίδιας της καλλιέργειας είναι σημαντικά πιο δύσκολη λόγω του ύψους του δέντρου. Επιπλέον, η διάρκεια ζωής των δέντρων με αδιαμόρφωτο στέμμα, κατά κανόνα, μειώνεται σημαντικά, καθώς συχνά γίνονται πιο αδύναμα και επομένως λιγότερο ανθεκτικά σε ασθένειες και παράσιτα. Συμβαίνει επίσης ότι τα δέντρα που δεν έχουν κλαδευτεί με αδιαμόρφωτο στέμμα σε μια ορισμένη ηλικία μπορούν απλώς να σπάσουν στο μισό κάτω από το βάρος της αυξανόμενης κορώνας. Ειδικά κατά την περίοδο της μαζικής καρποφορίας. Αυτό μπορεί να οδηγήσει όχι μόνο στο θάνατο των σκελετικών κλαδιών, αλλά και στην πλήρη απώλεια του δέντρου. Επιπλέον, σταδιακά, με την πάροδο του χρόνου, η φροντίδα τέτοιων δέντρων γίνεται σημαντικά πιο δύσκολη και προκαλεί σοβαρά προβλήματα στον κηπουρό. Γίνεται πολύ δύσκολο να ψεκάσετε το στέμμα ενός τέτοιου δέντρου, επειδή είναι σχεδόν αδύνατο να επεξεργαστείτε τα κλαδιά που αναπτύσσονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Η μερική θεραπεία δεν παρέχει την απαραίτητη αποτελεσματικότητα. Είναι επίσης δύσκολη η συγκομιδή από δέντρα που αναπτύσσονται αυθόρμητα. Αυτό είναι δυνατό μόνο με τη χρήση διαφόρων συσκευών και υψηλών σκαλοπατιών. Αλλά και σε αυτές τις περιπτώσεις, μέρος της συγκομιδής παραμένει στο δέντρο. Για να αφαιρέσετε αυτούς τους καρπούς, πρέπει να ανακινήσετε το δέντρο. Ως αποτέλεσμα, η συγκομιδή μειώνεται όχι μόνο ποσοτικά, αλλά και ποιοτικά, και η συγκομιδή μετατρέπεται σε σκληρή και κουραστική εργασία. Επιπλέον, γκρεμίζοντας τους καρπούς, μπορείτε άθελά σας να προκαλέσετε σημαντική ζημιά στο δέντρο.
Μέθοδοι κλαδέματος δέντρων κήπων
Το κλάδεμα οπωροφόρων δέντρων περιλαμβάνει ένα ολόκληρο σύστημα τεχνικών για τη ρύθμιση της ανάπτυξής τους. Στην πράξη, χρησιμοποιούνται δύο μέθοδοι κλαδέματος οπωροφόρων δέντρων:
- αραίωση - κοπή κλάδων στο σημείο της εξόδου του από τον κύριο κορμό ή από μεγαλύτερο κλάδο
- μείωση, μείωση ή περικοπή - στην περίπτωση αυτή διακόπτεται μόνο ένα συγκεκριμένο τμήμα του κλάδου
Μόνο τα περιττά κλαδιά κόβονται εντελώς.αυτά που καταστέλλουν το στέμμα, καθώς και αυτά που είναι υπανάπτυκτα, τρίβονται, μπλέκονται, αναπτύσσονται προς τα κάτω ή προς τα πάνω, καθώς και σπασμένα και άρρωστα. Η βράχυνση είναι μια διεγερτική τεχνική, καθώς ενισχύει την ανάπτυξη του δέντρου. Το κλάδεμα οπωροφόρων και μούρων συνήθως χρησιμοποιείται για τον αρχικό σχηματισμό της κόμης ενός νεαρού δέντρου. Επιτυγχάνονται με κλάδεμα και διακλάδωση στη σωστή θέση. Αυτό χρησιμοποιείται ιδιαίτερα συχνά για τη δημιουργία μιας νέας βαθμίδας υποκαταστημάτων. Με το κλάδεμα των οπωροφόρων δέντρων αυξάνεται η ανάπτυξη των κλαδιών. Επιπλέον, αυτό χρησιμοποιείται για την αποφυγή του legginess σε οπωροφόρα δέντρα. Το Shorttening χρησιμοποιείται για την αλλαγή της κατεύθυνσης ανάπτυξης κλαδιών. Σε ώριμα δέντρα με έντονη ανάπτυξη, το κλάδεμα βοηθά στον περιορισμό του μεγέθους της κόμης και στη διατήρηση του εντός του επιθυμητού όγκου. Η βράχυνση των βλαστών σε γερασμένα οπωροφόρα δέντρα οδηγεί σε αναζωογόνηση του δέντρου, αυξημένη ανάπτυξη και σχηματισμό νεαρών βλαστών. Το κλάδεμα χρησιμοποιείται και σε περίπτωση παγώματος της κόμης το χειμώνα, για την αποκατάστασή του. Πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι είναι αδύνατο να χρησιμοποιηθεί κλάδεμα οπωροφόρων δέντρων από εκείνες τις ποικιλίες που χαρακτηρίζονται από μια ισχυρή και πολύ ισχυρή ικανότητα σχηματισμού βλαστών και αφύπνισης μπουμπουκιών, επειδή αυτό προκαλεί πάχυνση της κόμης του οπωροφόρου δέντρου. Εάν το μήκος ανάπτυξης των κύριων κλαδιών και του αγωγού (κύριος κορμός) είναι βέλτιστο, δεν χρειάζεται επίσης να το κόψετε. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αρνητικές συνέπειες, όπως μειωμένη απόδοση, επειδή η καρποφορία εμφανίζεται κυρίως στις άκρες των νεαρών βλαστών.
Πώς να κόβετε τα δέντρα
Όταν κόβετε λιγότερο από το ένα τρίτο του συντομεύματος του κλάδουназывают слабым, от трети до половины – средним, а более половины – сильным. Срезы делают на почку, которая расположена на внешней стороне ветви. Сильные ветви при укорачивании срезают над боковой ветвью, ориентированной в нужную сторону (обрезка на перевод). Если ветви в диаметре меньше трех сантиметров, то срезы делают секатором, более же толстые ветви обрезают пилой. При обрезке плодовых деревьев секатором, его надо направлять поперек ткани, не допуская перекосов и поворотов. Срез производится так, чтобы его окончание приходилось несколько выше верхушки почки. Вырезая ветви целиком, следует делать срез у основания по кольцевому наплыву. Очень крупные ветви удаляются частями. Сначала намечают место спила, а затем на расстоянии десяти-тридцати сантиметров от него (это зависит от ширины и длинны ветви) делают снизу запил. Пилить нужно, пока пилу не заклинивает. После этого надо отступить три-пять сантиметров, и сделать второй запил сверху. Тогда в этом месте ветка отламывается. После того, как ветвь удалена из кроны, следует выпилить в нужном месте оставшийся пенек. Причем делать это нужно осторожно, чтобы не получилось задиров коры. Спилы менее одного – полутора сантиметров можно не замазывать и не закрашивать. На молодых деревьях они сами хорошо зарастают, а на старых они находятся, в основном, на периферии кроны, что не составляет опасности даже в случае слабого и медленного зарастания. Крупные раны, особенно на основных скелетообразующих ветвях и основном стволе, надо сначала зачистить, срезать задиры коры, а затем хорошенько их закрасить или замазать. Замазать раны можно садовым варом, а закрасить – любой краской на основе натуральной олифы. Наносить защиту на «рану» следует не позднее двух часов после среза. Если рана еще не заросла, а краска или замазка стерлись, необходимо их нанести снова. Существуют различные системы формирования кроны плодовых деревьев, среди которых наиболее распространенной является разрежено-ярусная крона. В этом случае в нижней части делают ярус из двух сближенных или смежных скелетных ветвей, а третью оставляют на расстоянии пятнадцати-тридцати сантиметров. Допустимо делать ярус и из трех ветвей. Остальные же ветви размещают вокруг ствола одиночно или создают из двух ветвей второй ярус и еще одну-две располагают по одной. Расстояние между ярусами в средней зоне для сортов с широкой кроной устанавливают 0,6-0,8 метра, а для сортов с приподнятой кроной – 0,8-1м. В качестве скелетных ветвей выбирают те, которые равномерно расположены по окружности кроны под углом 45-70° к основному стволу. Оптимальные углы расхождения между скелетными ветвями составляют приблизительно 120°. Скелетные ветви 2-го порядка следует закладывать только на трех нижних ветвях. Причем их должно быть на каждой ветке не больше двух. Ветвей второго порядка формируют столько же, сколько и перового. Первые разветвления на основных ветках должны располагаться больше, чем на 0,5-0,6 м от их основания. Такой способ формирования кроны позволяет легко добиться желаемого результата и получить долго и хорошо плодоносящее дерево. Как утверждают те люди, для которых главным хобби является садоводство, обрезка плодовых деревьев должна проводиться до распускания почек. При этом следует ориентироваться по конкретным погодным условиям. Но обрезку, как правило, делают не позже середины апреля. Если говорить об очередности обрезки, то в первую очередь необходимо обработать ягодные кустарники, потому что почки на них начинают набухать очень рано, а листья проклевываются почти сразу после схода снега. Затем обрезаются молодые и плодоносящие деревья – груши и яблони, ну, а уж потом косточковые культуры – черешня, вишня, слива и пр.
