Φροντίδα αλόης στο σπίτι Η πατρίδα της Αλόηςσε σχήμα καπακιού (A. mitriformis) θεωρείται η Αφρική, το νησί της Μαδαγασκάρης και η Αραβική Χερσόνησος. Το μεγάλο γένος Aloe (οικογένεια Asphodelaceae) περιέχει περίπου 330 είδη, από τα οποία σχεδόν τα δύο τρίτα (συμπεριλαμβανομένης της Aloe capillata) μεταφέρθηκαν στην Ευρώπη γύρω στο 1700. Όλοι οι εκπρόσωποι του γένους είναι τυπικά φυλλώδη παχύφυτα. Προσαρμόστηκαν τέλεια στη ζωή στην καυτή, άνυδρη έρημο, στο έδαφος που αποτελείται από πηλό με υψηλή περιεκτικότητα σε σίδηρο και μερικές φορές σκληρυνόμενο σαν τούβλο. Τα φύλλα καλύπτονται με κηρώδη επίστρωση, η οποία τα προστατεύει από την έντονη εξάτμιση. Εάν ποτίσετε ένα τέτοιο φύλλο, το νερό θα κυλήσει προς τα κάτω χωρίς να το βρέξει. Τρίψτε ένα φύλλο οποιουδήποτε τύπου αλόης με το δάχτυλό σας – από πράσινο ματ θα γίνει έντονο πράσινο, δηλαδή σβήνεται η επίστρωση κεριού. Μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση έγινε από ειδικούς: τα φύλλα με κηρώδη επίστρωση εξατμίζονται 1 dm2 την ημέρα. 3 g νερού στην επιφάνεια και από εκείνα που αφαιρείται, ήδη 4 g Για να μειώσει την εξάτμιση, η φύση έχει προικίσει το φύλλο της αλόης με μια μοναδική φλούδα. Επί του παρόντος, η αλόη καλλιεργείται σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο όπου υπάρχουν συνθήκες κατάλληλες για το φυσικό της περιβάλλον και εκεί έχει γίνει τόσο άγριο που έχει γίνει ένα κοινό φυτό στο τοπικό τοπίο - Aloe capitulata. ένα φυτό με γλαυκά αγκάθια που βρίσκονται κατά μήκος των άκρων και στην κάτω πλευρά (αυτός ο τύπος αλόης θεωρείται από τους πιο αγκαθωτούς). Στη φύση, είναι ένας χυμώδης θάμνος (έως 2-3 μέτρα ύψος) με όρθιους, διακλαδισμένους μίσχους, και αρκετοί μίσχοι μπορεί να εκτείνονται από τη ρίζα, πάνω στους οποίους είναι αισθητές βαθουλώματα σε σχήμα δακτυλίου - ίχνη πεσμένων φύλλων. Τα φύλλα είναι άμισχα, ζουμερά (σχεδόν σαρκώδη). Τα άνθη βρίσκονται σε πολυανθή ταξιανθία πανικό πάνω σε μίσχο (μήκους έως 50-60 cm). Τα κίτρινα σωληνοειδή άνθη της αλόης εκπέμπουν μια μυρωδιά που μπορεί να προκαλέσει πονοκεφάλους. Είναι αλήθεια ότι σε συνθήκες σπιτιού τα φυτά αυτού του είδους σπάνια φτάνουν σε ύψος 60-70 cm Φροντίδα και πολλαπλασιασμό
Ως φυτό εσωτερικού χώρου, η αλόη βέρα δεν είναιαπαιτεί πολλή συντήρηση. Αλλά είναι πολύ φωτοφιλικό (χρειάζεται καλό φωτισμό όλο το χρόνο), οπότε μπορείτε να το βάλετε σε ένα περβάζι κάτω από το άμεσο ηλιακό φως. Η συνεχής παροχή καθαρού αέρα και ο περιοδικός αερισμός του δωματίου είναι επίσης επιθυμητοί γι 'αυτόν. Το καλοκαίρι, η αλόη μπορεί να μεταφερθεί σε εξωτερικούς χώρους (λότζια, μπαλκόνι) ή να μεταφερθεί σε ένα ηλιόλουστο σημείο στον κήπο. Σε αντίθεση με τα περισσότερα άλλα είδη αλόης, που σε αυτή την περίπτωση καίγονται, γίνονται κόκκινα και στεγνώνουν κάτω από το άμεσο ηλιακό φως, η κάψουλα αλόης είναι λιγότερο ευαίσθητη σε αυτά και αντέχει εύκολα ακόμη και την παρατεταμένη έκθεση στον ήλιο. Το καλοκαίρι ποτίζεται άφθονο (δύο φορές την εβδομάδα), χωρίς να αφήνεται περίσσεια νερού στο δίσκο, αλλά μερικές φορές (μια φορά το μήνα) αφήνεται το εδαφικό υπόστρωμα να στεγνώσει για 4-5 ημέρες. Ο επίδεσμος με ασθενές υδατικό διάλυμα ορυκτών λιπασμάτων (τα λιπάσματα χαμηλής περιεκτικότητας σε άζωτο είναι βέλτιστα, καθώς είναι σημαντικό να μην υπερτροφοδοτείται) πραγματοποιείται μία φορά κάθε 3-4 εβδομάδες, αφού πρώτα ποτιστεί το υπόστρωμα του εδάφους με μικρή ποσότητα νερού. Από τον Οκτώβριο έως τον Φεβρουάριο το φυτό της αλόης βρίσκεται σε αδρανή κατάσταση: είναι επιθυμητό πολύ μέτριο πότισμα καθώς το ανώτερο στρώμα του εδάφους στεγνώνει σε θερμοκρασία 4-5°C. Για να προσδιορίσουν την επικαιρότητά του, οι καλλιεργητές λουλουδιών βυθίζουν το δάχτυλό τους στο πλήρες βάθος του: αν είναι στεγνό, τότε ποτίστε το. Λαμβάνεται υπόψη ότι η υπερβολική υγρασία του εδάφους μπορεί να προκαλέσει σήψη των μίσχων και κυρίως του ριζικού συστήματος. Η μεταμόσχευση νεαρών ροζέτες πραγματοποιείται ετησίως, πολυετείς - όχι συχνότερα από κάθε 3-4 χρόνια. Το καλύτερο υπόστρωμα εδάφους για την καλλιέργεια της αλόης βέρα είναι ένα μείγμα χλοοτάπητα, φύλλων και χούμου εδάφους με την προσθήκη χονδρόκοκκου ποταμού άμμου (σε αναλογία 2:1:1:1). Θα ήταν ωραίο να προσθέσετε μερικά τσιπς από τούβλα και κάρβουνο εδώ. Χρησιμοποιούν επίσης ένα ειδικό υπόστρωμα εδάφους σχεδιασμένο για την καλλιέργεια κάκτων (μπορεί να αγοραστεί σε καταστήματα). Στο κάτω μέρος του δοχείου απαιτείται αποστράγγιση υψηλής ποιότητας από θραύσματα ή κομμάτια τούβλου η αλόη πολλαπλασιάζεται καλύτερα την άνοιξη (Μάρτιος-Απρίλιος) ή το καλοκαίρι (Ιούλιος-Αύγουστος), κυρίως με τη μέθοδο των μοσχευμάτων. Οι βλαστοί κόβονται σε μικρά κομμάτια (μήκους 10-12 εκ.) και διατηρούνται στο σκοτάδι για 3-4 ημέρες ώστε να στεγνώσουν στον αέρα και να στεγνώσει και να επουλωθεί η πληγή. Μπορείτε να πασπαλίσετε τη φρέσκια κοπή με ψιλοτριμμένο κάρβουνο. Τα μοσχεύματα φυτεύονται σε μπολ με ελαφρώς υγρή άμμο (σε βάθος 1-2 cm) σε απόσταση 5-8 cm το ένα από το άλλο (ποτίζονται πολύ σπάνια για να αποφευχθεί η σήψη του κάτω μέρους του στελέχους). Καθώς σχηματίζονται οι πρώτες ρίζες, το πότισμα αυξάνεται σταδιακά. Το κόψιμο με σχηματισμένο ριζικό σύστημα μεταφυτεύεται σε ένα μικρό δοχείο (η διάμετρός του είναι ίση με το ήμισυ του μήκους των φύλλων κοπής). Μερικές φορές τα μωρά σχηματίζουν ένα αρκετά αξιοπρεπές ριζικό σύστημα εάν τα στελέχη τοποθετηθούν μεμονωμένα στο νερό με τις άκρες τους, έτσι ώστε να μην το αγγίζουν μετά βίας
Από τα έντομα στο φυτό αλόη βέρα, είναι δυνατόпоявление нескольких видов мучнистых червецов – очень опасных вредителей, так как их довольно сложно искоренить. Проблема и в том, что червецы всеядны (полифаги) – живут на многих комнатных растениях, мигрируя с одного на другое. О присутствии червецов на алоэ свидетельствует неожиданное появление на листьях и стеблях белой “ваты” – восковых выделений насекомых (но преимущественно вредители локализируются в розетке растения). При сильном заражении они обильно покрывают листья. Как правило, червецы малоподвижны, лениво переползают с места на место (чаще неподвижны), их характерный признак – расположенные вдоль края тела (торчащие в разные стороны) хвостовые нити (со стороны “хвоста” они просто длиннее). Зато вылупляющиеся из яиц червецов так называемые “бродяжки” (личинки первого возраста) характеризуются высокой “резвостью” и способны перемещаться в поисках новых хозяев-растений. У взрослых червецов – удлиненно-овальное, плохо расчлененное тельце (размером 3–5 мм), покрытое восковидным порошком (их лучше все-таки рассматривать с помощью увеличительного стекла). Также червецы выделяют на листья падь, на которой поселяется сажистый грибок. От насекомых растение очищают чаще вручную, смывают ваткой, смоченной водой, водкой или разбавленным спиртом. Если возникает необходимость использовать химический метод борьбы, растение опрыскивают раствором системного препарата актеллик (1,5–2 мл/л воды), соблюдая все меры предосторожности.На этом виде алоэ можно обнаружить и корневого мучнистого червеца, который живет в почве (на корнях растения-хозяина). Этот вредитель вызывает угнетение роста, а при сильной плотности заселения – гибель растения. Бороться с этой группой червецов особенно сложно, так как эти вредители ведут скрытый образ жизни: “проживая” на корнях растения-хозяина или вблизи их, крайне редко поднимаются на само растение. Обнаружить червецов можно при появлении на поверхности почвы белого рыхлого скопления, похожего на вату. Также вредителей выявляют при пересадке растения: кажется, что вся земля в горшке как бы прослоена этой “ватой” – так много на корнях восковых выделений. При внимательном рассмотрении (с использованием лупы) можно увидеть и самих самок червеца – продолговато-овальных насекомых (длиной 1,8–2 мм) белой или розоватой окраски. Для борьбы с этим видом червеца корневую систему растения погружают на 10–15 мин в 1,5%-й раствор карбофоса.Незнающему цветоводу сложно обнаружить на листьях и стеблях растений неподвижных, хорошо замаскированных щитовок, которые он скорее примет за прилипшую грязь или наросты на этих органах алоэ. У них преимущественно овальный по форме щиток (размером 2–4 мм) желтоватой или серовато-белой окраски. Свидетельством наличия щитовок на растениях служат также сладкие выделения – экскременты, на которых развивается сажистый грибок. Щитовок снимают вручную, можно протирать растения водкой или разбавленным спиртом. В борьбе с вредителем используют мыльный раствор, настой табака, 2%-й раствор карбофоса, но они не всегда дают положительный эффект. Более действенным препаратом является актеллик, который применяют не более трех раз за сезон (с интервалом в 5–7 дней).
