Ένα βράδυ μου τηλεφώνησε ένας φίλος. «Έφτασε η ώρα», άρπαξε στο τηλέφωνο και αποσυνδέθηκε. Πήρα το σακάκι μου και έσπευσε. Από καιρό συμφωνούμε ότι μόλις είναι έτοιμη να περάσει το κατώφλι του διαμερίσματος του γονέα για να αρχίσει να καθαρίζει εκεί, θα μου τηλεφωνήσει. Και, προφανώς, έχει έρθει η ώρα.
Φωτογραφία:Getty ImagesΟι γονείς της πέθαναν πριν από λίγο περισσότερο από ένα χρόνο, αλλά η φίλη μου δεν μπορούσε να επιστρέψει στο σπίτι των γονιών της: «Βλέπετε, όλα εκεί μου θυμίζουν τη μητέρα μου και εκείνες τις ευτυχισμένες μέρες που ο πατέρας μου με έμαθε να αντέχω τις δυσκολίες. Άλλωστε, τα πράγματά τους είναι εκεί, τι να τα κάνω;». Φυσικά, προσφέρθηκα να τη βοηθήσω, γιατί θα ήταν ευκολότερο για δύο άτομα να ταξινομήσουν τους σωρούς των πραγμάτων που είχαν μαζευτεί στο μικροσκοπικό διαμέρισμα για χρόνια, αλλά εκείνη συνέχισε να αρνείται όταν έφτασα, η φίλη μου ήταν ακουμπισμένη στον τοίχο στο διάδρομο, κρατώντας ένα φωτογραφικό άλμπουμ στα χέρια της και τινάζοντας με αγάπη τη σκόνη από τις κιτρινισμένες φωτογραφίες. «Ξέρετε, οι γονείς μου ήταν μανιώδεις ταξιδιώτες και δεν μπορούσαν να καθίσουν στο σπίτι για μια μέρα. Έχουμε συγκεντρώσει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, αναμνηστικά αναμνηστικά και, φυσικά, φωτογραφίες που έφεραν από διάφορες χώρες. Και εκείνα τα γάντια; Η μαμά τους αγαπούσε τόσο πολύ. Αν είχα τον τρόπο μου, θα άφηνα τα πάντα, αλλά δυστυχώς, δεν μπορώ». Έριξα μια ματιά γύρω από το διαμέρισμα, το οποίο είχε ερειπωθεί μετά τον θάνατο των ιδιοκτητών, και έγνεψα αργά. Όχι, φυσικά καταλαβαίνω ότι η μνήμη είναι πάνω από όλα, αλλά δεν υπάρχει που να σταθεί κανείς εδώ λόγω του μεγάλου αριθμού αξιομνημόνευτων, αλλά ήδη παλαιών και περιττών πραγμάτων. Πρέπει να ελευθερώσουμε το διαμέρισμα όσο το δυνατόν γρηγορότερα για να δώσουμε ζωή σε αυτό και να το γεμίσουμε με ενέργεια. Έχοντας ζυγίσει τα υπέρ και τα κατά, πληκτρολόγησε αποφασιστικά τον αριθμό των τεχνιτών, οι οποίοι συμφώνησαν να βγάλουν τα σκουπίδια αμέσως μόλις τα ταξινομήσουμε. Το πιο δύσκολο κομμάτι παραμένει. Στο πάτωμα υπήρχαν σωροί από σακούλες σκουπιδιών, στις οποίες έπρεπε να σταλούν πολύτιμες στιγμές της ζωής ανθρώπων που δεν ζούσαν πια. Ταξινομήσαμε προσεκτικά τα πράγματα σε διαφορετικούς σωρούς, αφήνοντας πίσω έργα τέχνης, κοσμήματα, βιβλία και πίνακες ζωγραφικής. Τα υπόλοιπα, κατά τη γνώμη του φίλου, δεν ήταν τόσο κορεσμένα από αναμνήσεις και μπορούσαν να αφαιρεθούν με ασφάλεια. Κοίταξε κάθε αντικείμενο, δίπλωσε προσεκτικά τα ρούχα και τα έβαλε σε κουτιά με δάκρυα στα μάτια. Άφησε μόνο μερικά αξεσουάρ για τον εαυτό της που θα της θύμιζαν τη μητέρα της Έχοντας βάλει όλα τα άλλα σε σακούλες και κουτιά σκουπιδιών, η φίλη της τα έλεγξε ξανά προσεκτικά. «Ξέρεις, συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά τα πράγματα απλώς κλέβουν πολύτιμο χώρο και δεν σου επιτρέπουν να κυκλοφορείς ελεύθερα στο διαμέρισμα. «Και οι γονείς μου θα μείνουν για πάντα στην καρδιά μου, ανεξάρτητα από το αν όλα αυτά τα σκουπίδια βρίσκονται εδώ ή έχουν απομείνει μόνο γυμνοί τοίχοι», - έχοντας βάλει το τελευταίο κινέζικο βάζο σε μια σακούλα, ο φίλος πέταξε αποφασιστικά τα σκουπίδια έξω από την πόρτα. Και αλήθεια, γιατί να περικυκλωθείς με περιττά σκουπίδια, πείθοντας τον εαυτό σου ότι σου θυμίζει αγαπημένα πρόσωπα. Στην πραγματικότητα, αυτά είναι απλώς δικαιολογίες και απροθυμία να αναλάβει την ευθύνη και να ξεχωρίσει ό,τι είναι πραγματικά σημαντικό από το ασήμαντο, παρεμπιπτόντως, έκανε μόνο καλλυντικές επισκευές, αφήνοντας κάποιες αναμνήσεις από τον τόπο όπου πέρασε τα ξέγνοιαστα παιδικά της χρόνια. Αξίζει όμως να παραδεχτούμε ότι μετά από έναν τέτοιο παγκόσμιο καθαρισμό το δωμάτιο φαινόταν να γίνεται μεγαλύτερο και να μην έμοιαζε πια με μια ζοφερή αποθήκη ξεχασμένων πραγμάτων.
