Doktor çocuğu tanıya sokarsa"Vegetosovasküler distoni", daha sonra düzenli gözlemler ve tedavi ile birlikte, özel bir koruyucu rejim tavsiye edilir. Nedir ve neden bunu gözlemlemek çok önemlidir? Çoğunlukla vegeto-vasküler distoniye “hayalet hastalık” denir çünkü tamamen fark edilmeden var olabilir. İstatistiklere göre, okul öncesi çocukların% 20 ila 45'inde böyle bir tanı vardır. Ama bazı belirtiler çok görünür ve bir doktor veya hastalık kazara keşfedildi kime bunları görmeye anne zorla sahip yalnızca çocuklardır. Birçok durumda, bununla birlikte, çok endişe semptomlara neden yoktur ve onlar teslim edilir, sonra doğanın bir tezahürü veya çevrenin etki olarak kabul. çocuk, sıcaklık değişimlerine tepki kaprisli ve yağmurda iyi uyku yok. Ya da bebeğin çenesi titriyor ve neredeyse sakinleşiyor. Ya da aktif oyunlar sırasında kızarır ve terler. Ya da anaokuluna gitmeye başladığı zaman soğuktan sık sık acı çeker. Bu ve diğer belirtiler (bebeklik döneminde kusma, düzensiz uyku, alerji için duyarlılık, çekingenlik, düşük adaptif kapasite) açıklama vardır oldukça rasyoneldir: "Evet, hepimiz "Bence bir çocuk kötü uyudu da değilim, o teslim etmek üzerimde" aile havaya çok tepki veriyor. " o bariz artan yorgunluk, uzun süre dikkatini koruyamamaktır, eğitim yükleri tahammülsüzlük olduğunda, 7 yıl - doktor ve tedaviye Aktif tedavi genellikle 6 yaşında başlar. Ancak tedavi her zaman başarılı değildir. İkinci "takma ad" VSD - "üvey kızartıcı ilaç." Bu biraz izole, kendi başına yaşıyor. Erken yaşlarda tezahür edebilir ve sonra endişelenmeyi bırakabilir ya da belki de ömür boyu kalabilir. Kısa süreli tedaviye uygun olabilir veya tüm yeni yöntemleri gerektirebilir. Ve her şeyden dolayı önemli bir rol psikolojik faktörler tarafından oynanır. Yaşam koşulları, şiddet, duygusal - bu otonom sinir sisteminin aktivitesinin ihlali söz konusu olduğunda onlar da "ilaç" dir.
Yükü azalt
Yükü azaltın. Bu belki de psikologların tavsiyelerindeki en önemli noktadır, çünkü VSD'nin en yaygın semptomları çocuklarda olup, erken çocukluktan gelen hayat dakikalarca boyanır. "Küçük çocuklar için yabancı dil ne olabilir? Şüphesiz onlar bir oyun şeklinde. Yani, bu bir yük değil, eğlence değil, "ebeveynler nedeni ve şüphesiz çocuğu okula götürüyor. Ama üç, beş yaşındaki çocuklar için, bu tür oyunlarda bile - iş var. Özellikle anaokulundan geçerlerse, aynı zamanda bir akademik saatin olduğu ve kendilerinin de (oyun oynadıklarına da benzer) yüklerin olduğu yerler. Bebek için gün boyunca bir takımın diğerine değişimi bile zor. Bu nedenle, bir çocuğu mümkün olduğunca çabuk geliştirmek isteseniz de, ona mümkün olduğunca fazla bilgi verin, okula hazırlanın, kendinizi bir araya getirin. Bu alandaki öneriler artık en cazip, ancak okulları, grupları ve bölümleri seçen ebeveynler, “Bu çocuğuma ne veriyor?”, “Çocuğumdan ne alacak?” Sorularına verilen cevapları açıkça bilmelidir. Çocuklara yönelik fırsatların farklı olduğunu ve arkadaşlarınızın kızının üç sporla başarılı bir şekilde baş edip erken bir okula gittiğini unutmayın. Bu, çocuğunuzun aynı şeyi yapabildiği anlamına gelmez. Her durumda, çaba harcamadan ve aynı neşe ile. VSD'li çocuklar için spor yapmak faydalıdır. Ama eğer oyundaysa ve rekabetçi modda değilse daha iyi olur. Yarışmaların durumu genellikle çocuklar tarafından kuvvetle yaşanır, hatta faaliyetin kendisinin ilgisini azaltabilir. Daha sonra, çocuk büyüdüğünde, daha sakin olabilir ve hatta yarışmalara ilgi duyabilir, ancak küçük çocuklar için daha basit bir şekilde fiziksel egzersizler, doğadaki rekreasyon faaliyetleri, havuzda. Travmatik, agresif "spor", boks, güreş, hokeyden de kaçınmak gerekir. Ancak yüzmek, kayak yapmak, koşmak mükemmel uyum sağlar ve hatta böyle bir tanıya sahip çocuklara bile tavsiye edilir. Çocuğun anaokuluna ya da okula gitmesi durumunda, Eylül ayının başına kadar her türlü yükü sınırlayın. Çocuk şu anda, değişen rejim nedeniyle, artan sorumluluk, sinir sisteminin işinde arızalar var. Sabahları mide bulantısı, baş ağrısı, periyodik ateş, solgunluk, göz altında torbalar - sözde "1 Eylül krizi" tezahürleri. Çocuğunuzun kaliteli bir şekilde dinlenmesini sağlayın, böylece anaokulunda veya okulda yeni bir öğretim yılının başlangıcı başarılı oldu. Ancak kalite - doymuş anlamına gelmez. Eğlenceli aktiviteler, arkadaşlarla sosyalleşme, bir kafede ve filmde yürüyüş - bu tür aktiviteler de verilmelidir. Çocuk ne kadar küçükse, boş zamanlarında daha “mütevazı” olmalıdır. Onun programında "hiçbir şey yapma" çizgisi olmalı. Sinir sisteminin tüm bozuklukları olan eski okulun doktorları ve psikologları aile yürüyüşleri ile terapi önerdi. Bu tavsiye şimdi kullanılabilir. Akşam, yatmadan önce, ebeveynler çocukla birlikte dışarı çıkarlar. Sokaklarda 20 ila 30 dakika yürüyüp, hiçbir yere gitmiyorlar. Ebeveynler aralarında konuşurlar ve çocuk aralarında yürür, her iki elini de tutar (yürüyüşün sonunda tam anlamıyla asılır). Bundan sonra, yıka ve uyu. Bir peri masalının birkaç sayfasını okuyabilirsin. TV ve bilgisayar - yok! Bu arada, bu tür koşullar yetişkinlerin akıl sağlığını geliştirmelerine izin verecektir.
Aile - ev terapisi
Ve bunu ailenin içindeki herşeyi yap.sessizce. O yetişkinler birbirlerini ve çocukları sevdi, hepsi iyi ve rahattı. Hayır, böyle bir tavsiyede bulunmak çok zor. O imkansız. Eğer ailede gerçekten uyumlu bir ilişki yoksa, bilinçli olarak ortaya çıkmaları olası değildir, çünkü “doktor emretti”. Ancak ailevi koşullar başarılı tedavide önemli bir faktördür. Dahası, psikolojik bir bakış açısından iyi durumda olan ailelerde, hastalığın olasılığı bile daha düşük olacaktır. Herediter - anayasal faktörlere, erken çocuklukta ve doğumdan önce meydana gelen yaralanmalar ve patolojilere ek olarak (hamilelik sırasında fetüste oksijen eksikliği) psiko-duygusal özellikler de vardır. Ailenin ömrünü daha da kötüleştiren olumsuz olaylar, sürekli gerginlik koşullarında eğitim, çatışmalar - tüm bunlar aynı zamanda vejetatif sistemin çalışmalarını da etkiler. Dahası, gizli çatışmalar daha az tehlikeli değildir çünkü çocuklar çok hassastır ve ailede bir sorun varsa endişe duymaktadırlar. Örneğin, aile içindeki durum boşanma eşiğinde. Çocuğun sağlığı için endişelenen anne-babalar beklemeye karar verirler - özellikle de ayrılma kararından önceki kavgalar nedeniyle, hiç bir iz bırakmadan geçmediler. "Çocuk sakinleşirken birlikte yaşayalım, normale döneceğiz." Fakat bu koşullarda çocuğun daha iyi olma ihtimali yoktur. Sonuçta, tür, sıcak ve samimi ilişkiler hala görünmeyecek ve onlar tarafından bilinçsizce düzeltilecek. Ya da başka bir durum. Ebeveynler zaten ayrıldı, ama Baba yetiştirmeye katılmak istiyor. Her hafta gelir, çocuğu kendine alır ve ertesi gün geri döner. Her şeyin mükemmel olduğu görülüyor. Ancak, bu tür ilişkilerde sık sık bir rekabet unsuru vardır, "en iyi ebeveyn olan" anlaşmazlığı kazanma arzusu ve bu aynı zamanda onun damgasını da bırakır. Annem, döndükten sonra, çocuğa işkence yapmak için harcadığı zaman hakkında bir dakika raporu talep ediyor (eski kocayı bundan daha büyük bir kınamaya muktedir edebilmek için), babanın bir tercihiyle, annenin akşamları geçirdiği öğreniyor. Ve bazen her iki taraftan da anneanneler bağlanır. Genel olarak, bazen böyle bir "durumun barışçıl bir çözümü", çocuk için o kadar streslidir ki, kendi içinde çeşitli bozuklukların ortaya çıkmasını provoke eder. "Her cuma sabahı, Eureka bir sıcaklığa sahiptir. Ve şimdi birkaç ay için. İkimiz de doktorlara ve psikologlara gittik. "Bu, olumsuz olaylara bir tepki, endişeli beklenti," anketten sonra bize anlattılar. Tabi ki endişeli. Ne de olsa, cuma günleri babası onu alır. Yeni karısı ısrarla çocukları ve çocukları arasında iletişim kurar ve bu şirkette Yurik en genç olanıdır. Orada rahatsız olduğunu söyleyemem ama orada çok rahat hissetmiyor. Sonra mide bulantısı, ardından baş ağrısıyla geri döner. Bunu hiç vermeyecektim ama ne düşünürlerdi? Kıskançlıktan çıktığımı söyleyin ... ". Elbette, ideal koşullar yaratmak imkansızdır. Evet, prensipte öyle olmamalıdır - küçük bir stres seviyesi bile zihinsel ve fiziksel sağlığı güçlendirir. Bununla birlikte, özellikle travmatik durumları dışlamak yine de faydalıdır. Unutmayın: Çocuklar herhangi bir duruma (ebeveynlerin boşanması, büyükannesiyle birlikte yaşama, hareket etme), en az bir kişi yakınsa, güven ve sevgi duygusu sağlarsa kullanılır. Tamamlanmamış ve mali olarak tamamen refah içinde olmayan bir aile bile uyumlu olabilir, eğer bu tek ebeveyn çocuğun ihtiyaçlarına yeterli ise, bir güvenlik hissi verebilir ve sıcaklıkla çevreleyebilir.
Resim hastalığı
Çocuğunuza doktora gittiğinizde ne söylediniz? Onun hastalığı hakkında şimdi ne diyorsun? Bu da önemlidir. Bu, hastalığın içsel resminin, yani kişinin kendi hastalığını nasıl sunduğudur. Ve ondan sonra, büyük ölçüde iyileşmenin başarısına bağlıdır. "Bütün çocukluğum, ciddi olarak hastalandığımdan emindim. Hızlı koşamam, dondurma yemem ve taslakta kalamam. Televizyonu uzun süre izleyemezsiniz, başınızın üzerinde takla ve hatta ağlarsınız. "Dur, şimdi daha da kötüye gideceksin," dedem büyükannem gözyaşlarımı sildi. Sokakta oynadığım zaman, büyükannem çocuklara her zaman benim için kum atmamaları için uyardı ve beni zorladı: "Olechka bizimle hasta, onunla daha dikkatli ol." Çocukların benimle oynadığı garipti. " Böyle bir süper bakım tutumu, psikolojik sakatlığa yol açabilir. Böyle bir durumda olan bir çocuk uzun zamandır herkes gibi olmadığını, hayatının kısıtlamalarla dolu olması gerektiğini ve hepsine aynı özen ve saygıyla davranılmasını öğrenebilir. Gelecekte, bu sadece profesyonel değil, aynı zamanda kişisel hayatı da karmaşıklaştırabilir. Tehditler, kasvetli uyarılar da davranış için en iyi seçenek değildir. Korkutur, durum için alarm verir. Sıklıkla nevrozun direkt yolu burada başlar. Hastalık suçu, görev duygusu aşılamak ("Doktorlar üzerinde sürekli olarak ne kadar zaman harcıyorsunuz") kesinlikle kabul edilemez bir alımdır. Buna ek olarak, erken çocuklukta suçluluk duygusu genellikle saldırganlıkla değiştirilir, ama şükran olmaz. Genel olarak, hastalık hakkında ne kadar az konuşursanız, çocukla ne kadar az tartışılırsa o kadar iyidir. Bu, elbette, sorunları hiç bilmemesi gerektiği anlamına gelmez. Ancak, bunları tartışırken, sınırlamalara, ilaç alma ihtiyacına ve buna odaklanmamalısınız. Söyleme: "Ne kadar korkunç", "Olduğu gibi aynı" ve "Şimdi ne yapmalı?" Hastalığa karşı tutum sakin ve rasyonel olmalıdır. Evet, olur. Tüm insanlar bir gün hastalanırlar ve doktora gitmeleri gerekir, ancak bu onların hayatta bir şeyden mahrum bırakıldıkları anlamına gelmez. Mevcut ve henüz tavsiye edilmeyen kadar ilginç birçok sınıf var. Bu fikir, kişinin durumuna daha iyimser bakmaya yardımcı olacak ve şimdi daha sonra yetişkinlikte de iyi hizmet edecektir.
