Недоношенными детьми считаются малыши, родившиеся 37 haftaya kadar. Artık doktorlar 28. haftadan hemen önce doğan bebeklere nasıl bakım yapılması gerektiğini öğrendi. Beklenen hamilelik süresinin yarısından biraz fazlası. Ama her zaman umut vardır. Keşke bebeğin doğumdaki ağırlığı yarım kilonun üzerinde olsaydı. Sadece şunu düşünün: – bu bir somun ekmekten daha az. Yaşam mücadelesi veren minik insanlar. Anne-babaları da onlara ne kadara mal oluyor diye mücadele ediyor. kendilerine söylediler.

Albina Gaidarenko ve ikizleri

1/10Fotoğraf: Kişisel arşivFotoğraf: Kişisel arşivFotoğraf: Kişisel arşivFotoğraf: Kişisel arşivFotoğraf: Kişisel arşivFotoğraf: Kişisel arşivFotoğraf: Kişisel arşivFotoğraf: Kişisel arşivFotoğraf: Kişisel arşivAnnemin – üç çocuk. İkizler Maria ve Illarion planlanandan önce doğdu. Şu anda 3,5 yaşındalar. Çocuklar kaç yaşında ve kaç kiloda doğdular? Küçük salaklarımız hamileliğin 31. haftasında "yumurtadan çıkmaya" karar verdiler. Volgograd'daki Perinatal Merkezinde acilen ameliyata alındım. Bir kız (1870) ve bir erkek (2170) doğdular. Mutlu bir sonuca inandınız mı, doktorlar ne gibi tahminlerde bulundular, çocuklara nasıl baktılar? Hikayemiz 2010 yılında, altıncı ayda üçüzlerimizi kaybettiğimizde başladı. Ne yazık ki doktorlar hazır değildi. Ancak en derindeki hayallerimizde bir şansımızın daha olacağına inanabiliyorduk. Ama muhtemelen boşuna demiyorlar: “Rüya! Her şey yoluna girecek!” Ve 2013 yılında iki küçük hazinenin yakında hayatımıza gireceğini öğreniyoruz. Mutluluk? Bu doğru kelime değil! Sevinmekten korktuk! Ancak burada da her şey basit değildi. Doğum hastanesinde bana şöyle dediler: "Hazır ol anne, senin için zor olacak, kız kör olabilir ve oğlanın da bazı nüansları var." Hazırdım ve bizim için her şeyin yoluna gireceğine inanıyordum! Kız kendi başına nefes alamıyordu ve doktorlar onun için savaşırken birkaç gün boyunca mekanik ventilasyona (yapay havalandırma) bağlıydı. Çocuk zorlukla nefes alıyordu ve nefes almasını kolaylaştırmak için içine bir tüp takıldı. Çocuklar iki haftayı yoğun bakımda, 5 günü yoğun bakımda, bir haftayı da benimle koğuşta geçirdiler. Toplamda neredeyse bir ay hastanedeydik. Yaşamın ilk yılı elbette kolay olmadı. Doktorlar, özellikle de bir nörolog tarafından sürekli izleme. Çeşitli terapi kursları. Ancak!!! Biz bir yaşına geldiğimizde, ne mutlu ki, bütün doktorlar 'bizim normal çocuklarımız olduğunu' söyleyerek 'bırakın bizi' dediler. Çocuklarınız bugün ne kadar ilerleme kaydetti? Şimdi 3,5 yaşındalar ve anaokuluna gidiyorlar. Gelişimi emsallerinden farklı değildir, hatta bazı açılardan üstündür. Şiirleri ve şarkıları kolayca hatırlayın. İngilizce birkaç şarkı biliyorlar. Kesinlikle normal çocuklar!

Anna Soklakova, 39 yaşında

1/4Fotoğraf: Kişisel arşivFotoğraf: Kişisel arşivFotoğraf: Личный архивФото: Личный архив«Необычный» ребеныш – Рома Соклаков. Сейчас ему 8 лет 10 месяцев. На каком сроке и с каким весом родили ребенка. Родились мы на сроке 26 недель весом 980 г. 10 дней на ИВЛ и почти 3 месяца выхаживания в больнице Ильича (клиническая больница № 5) в отделении патологии новорожденных и недоношенных детей… Выписались с весом 2 кг 400 г.Диагноз при выписке, верили ли вы в счастливый исход, какие прогнозы делали врачи, как выхаживали ребенка. Диагноз – последствие органического поражения ЦНС в форме синдрома двигательных нарушений, ЗПР, частичная атрофия зрительного нерва, недоношенность третьей степени. Наша семья состоит из меня – мамы, Ромки, Тимофея (мой старший сын, 19 лет) и моей мамы Натальи. Живем все вместе. Папа Романа ушел, когда Ромашке было 5 лет.В 4 месяца перенесли операцию по устранению ущемленной паховой грыжи, и к диагнозу прибавился гадкий «хвостик» – эпилепсия полиморфных приступов, а список лекарств пополнился противными противосудорожными препаратами… Потихоньку росли, но судороги не давали полноценно развиваться, да и противосудорожные препараты «старались». В год нам дали инвалидность с основным диагнозом ДЦП. Конечно, мы отставали от сверстников, с каждым месяцем это становилось все отчетливей видно… Эпилепсия прошла при смене препаратов, постепенно мы вообще перестали их пить. И началось медленное-медленное, но развитие…К двум годам Ромка самостоятельно не сидел, не стоял, как видел – никто не знал, но замечательно передвигался по комнате «колбасой», т. е. перекатами со спины на живот. Мы решили: нужно что-то кардинально поменять в реабилитации. Потому что, получая общий массаж и побывав в Центре реабилитации «Надежда» (г. Волжский), сдвигов не увидели. Нашей бабушке одобрили кредит, и мы улетели на лечение в Китай. 2 месяца провели там и вернулись с опорой на ноги стоя в ходунках, также нам там проверили зрение, оказалось, что левый глаз «-6», а правый «+2», но сигнал от глаз до коры головного мозга не доходит. Через полгода нам удалось с помощью группы в соцсетях погасить долг и взять еще один кредит, мы опять полетели в Китай на 2 месяца… Счастью не было предела, прогресс был налицо, но увы… Китай – это та реабилитация, на которую нужно ездить постоянно, иначе все навыки сходят на нет. Так вышло и в нашем случае. А далее пошли постоянные сборы в группе и поиск других реабилитаций и лечений… Какие успехи делает ваш ребенок сегодня. За последние 5 лет мы прошли 2 курса в ADELI Medical Center в Словакии (появилось равновесие, и мы научились жевать твердую пищу). 2 курса ФОЦ «Адели-Пенза» (первый курс укрепил мышцы спины и чуть убрал перекрест в ножках, но на втором получили вывих тазобедренного сустава из подвывиха). 5 курсов «Томатис» – терапии в ЦКРР «Томатис» в Волжском (после каждого курса появлялись новые звуки и слоги), массаж с элементами ЛФК раз в 2−3 месяца у специалистов по адресу «где найдем».На сегодняшний день Ромашке 8 лет и 10 месяцев. Самостоятельно не сидит, но есть опора на правую руку, с удовольствием сидит, держась этой рукой (увы, недолго). Вывих тазобедренного сустава в 2015 году дал прогресс вялотекущему сколиозу и быстро довел его до II степени… Как видит, не знаем и по сей день, но видит, т. к. достает то, что ему нужно!!! Умеет повторять «как говорят» животные, гордо называет себя Гага (т. е. Рома), а меня Быбы (как татарскую маму), брата – Бык… потому, что лбами стукаются, играя. И только бабушка удостоилась настоящего звания – «Баба». Телевизор и компьютер Ромашку не интересуют, только игрухи, и все они у нас музыкальные или озвученные. Мы слушаем сказки и песенки, поэтому врачи называют нас «слухачами»За 2,5 этого года, слава Богу, произошло много радостных вещей. Оказывается, слова из Библии: «Просите – и получите, ищите – и найдете, стучите – и вам откроют» – это не просто слова, это реальность! Вера Брежнева подарила нам такую нужную специализированную коляску «Кимба Отто Бок», благотворительный фонд «География Добра» помог в сборе суммы для реабилитации в медцентре «Первый Шаг», где мы сейчас занимаемся, благотворительный фонд «Цвет Жизни» поместил нас в раздел «Подарки от Деда Мороза» на своем сайте, и мы получили так необходимый нам санитарный стул… В группе Романа в «Одноклассниках» благодаря помощи «волшебников» и «волшебниц» мы набрали средства на февральский и даже на последующий курсы реабилитации! Еще много курсов предстоит пройти Роману, еще много средств технической реабилитации понадобится приобрести – не для развлечения, а для поддержки качества его жизни. Самое главное – это чтобы в нашей жизни всегда находились «волшебники» и «волшебницы», которые поддержат и помогут.

Elena Bastavi, 50 yaşında

1/2Fotoğraf: Kişisel arşivFotoğraf: Kişisel arşiv Elena'nın kızı Anastasia Rudenko zaten 25 yaşında. Bebek hangi aşamada ve kaç kiloda doğdu? Nastya sekiz aylık olarak 2500 gram ağırlığında doğdu. Mutlu bir sonuca inandınız mı, doktorlar ne gibi tahminlerde bulundu, çocuğa nasıl baktınız? Hamilelik sırasında doktorlar tarihi şubat ayının sonuna ayarlarlar. Artık bir yıldı ve aile, Nastya'nın kesinlikle 29 Şubat'ta doğacağı konusunda şaka yaptı. Ancak 31 Ocak'ta su tamamen beklenmedik bir şekilde geldi ve emeğin kendisi başlamak istemedi. Doğum hastanesinde bana iğne yaptılar ve beni doğum öncesi odasına gönderdiler. Cuma akşamı, karanlık bir odada tek başıma... Bir noktada, eğer çığlık atmazsam beni unutacaklarını fark ettim. Sonunda geldiklerinde, oksitosin enjeksiyonundan dolayı zaten kasılmalar geçiriyordum. Doğum hakkında sessiz kalmak daha iyidir: Çığlık atan bir ebe, tehditkar bir doktor. Tanrı onların yargıcıdır. Nastenka'yı gösterdiler ve emrettiler - parmaklarınızı sayın! Bu sözlerden dolayı bilincimi kaybedeceğimi düşündüm. Bir sonraki cümle beni tamamen öldürdü: "Sonradan şikayet olmasın diye!" Hemen ertesi gün kızım 100 gram kaybetti. Ve sonra başladı: getirecekler - uyuyor. Veya iki kez tokat atacak, hepsi bu. Gün, iki, üç, beş ve ağırlık aynı kalıyor. O dönemde çocuklar henüz annelerinden ayrıydı. Orada ağlayacak, ona bir biberon verecekler ve hâlâ karnı tok olacak. Ağırlık düşük, Nastya beslenme sırasında yemek yemiyor. Beluga gibi ağlamaya başladım bile. Doktorlar sessiz. 10 gün süren bu eziyetin ardından bir açıklama yazıp doğum hastanesinden ayrıldım. Ve evde 3 hafta içinde neredeyse bir kilo aldı. Daha sonra erken doğumun bir sonucu ortaya çıktı. Doktorların söylediği gibi 8 aylık çocuklarda akciğerler tam olarak açılmamaktadır. Bununla ilgili sorunlar ergenliğe kadar periyodik olarak ortaya çıktı. Sonra görünüşe göre onu aştı. Çocuğunuz bugün nasıl bir ilerleme kaydediyor? Bugün o, askeri denizci olan kocasının seferlerinden dönmesini bekleyen evli bir kadındır. Yaratıcı bir kişi olduğundan çizim yapmaktan, boncuk işlemekten ve örgü yapmaktan hoşlanır.

Irina Naumova, 51 yaşında

1/1Fotoğraf: Kişisel arşivKızı Yulia Naumova, 18 yaşında bir güzellik. Bebek hangi aşamada ve kaç kiloda doğdu? 39 hafta, 2900, 49 cm. Mutlu sonuca inandınız mı, doktorlar ne tahminlerde bulundu, çocuğa nasıl baktınız? Hamilelik çok zordu; neredeyse 9 ay boyunca düşük yapma tehlikesi vardı. Neredeyse 8 aylıkken kanama başladı. Merkezi Doğum Hastanesindeki doktorlardan hamileliğin kurtarılması yönündeki taleplerime yanıt olarak sadece omuz silktiler: "En azından şafağa kadar dayanın." Doğum öncesi, birisi kasılmalar yaşıyor, yeni doğan bebekler çığlık atıyor ve suyum sızmaya başladı... Serumun altında yatıyorum ve kendi kendime tekrarlıyorum: "Tanrının annesi, çocuğu kurtarmama ve hamile bırakmama yardım et!" Yavaş yavaş kanama durdu ve gece sona erdi. Ve... kızım ve ben başarıyla 39. haftaya ulaştık! Birçok doktor, hamileliğin başlangıcını çok zorlaştıran birçok tanıya sahip olduğum gerçeği karşısında şaşırdı. Bu nedenle kimse tahminde bulunmadı. Ama ben her şeyin yoluna gireceğinden emindim ve muhtemelen kızım gerçekten görünmek istiyordu. Benimle hayatı için savaştı ve karakterle doğdu. Çocuğunuz bugün nasıl bir ilerleme kaydediyor? Azimli, kararlı, yıldızım, gururum, devamım. Şu anda Rusya Ulusal Ekonomi ve Kamu Yönetimi Akademisi Kuzeybatı İşletme Enstitüsü'nde 1. sınıf öğrencisi.

Aşk Subbotina, 30 yaşında

1/5Fotoğraf: Kişisel arşivFotoğraf: Kişisel arşivFotoğraf: Личный архивФото: Личный архивФото: Личный архивСынишке Любови, Мише Субботину, уже 1,4 года.На каком сроке и с каким весом родили ребенка. Срок был 25 недель и 1 день, вес сына 800 г, рост 37 см.Верили ли вы в счастливый исход, какие прогнозы делали врачи, как выхаживали ребенка. Врачи в перинатальном центре обнадеживали, но предупреждали: опасность летального исхода есть еще полтора месяца после рождения. Говорили сразу: если будет кровоизлияние в мозг – это очень плохо. Такие детки крайне неудачно переносят операции, не выживают.В хороший исход ни я, ни муж не верили. Я прочла в интернете о том, как плохо такие дети ходят, что у них проблемы с питанием, суставами. 2 месяца на ИВЛ, 3 смены антибиотиков. Миша провел в больнице почти 5 месяцев, из них 4 мне не разрешалось брать его на руки. Он был то подключен к аппарату дыхания, то на нем были канюли, то капельницы с препаратами, то «давилки» с парентеральным питанием, то кровь переливали. Любые манипуляции проводили только медсестры.Выписали на препаратах, с плохим умением самостоятельно сосать и явным перевесом – недоношенных детей же прямо закармливают. Прилетела в Волгоград (родила я в Сыктывкаре), пришла на прием по месту жительства к педиатру и поняла, что она не знает, что с моим сыном делать: как восстанавливать, как снимать с препаратов. Поехала в областную, записалась на прием к неонатологу. Та дала указания, предложила лечь к ним же в стационар. В стационаре после нового года его снимают с таблеток, но оставляют кеппру. Миша долго не переворачивался со спины на живот, когда по всем срокам было уже пора, нам намекали на оформление инвалидности… Я отказалась даже слушать.Волей судьбы мы попали к замечательному остеопату в Санкт-Петербурге. Тот нашел нарушения в черепных костях и костях таза. Представьте мое удивление! Ведь смотрели хирурги (разные), ортопед, УЗИ делали. Ни один из врачей мне про это не сказал.Результаты. Про голову: тот остеопат поступил с костями основания черепа, как с фундаментом дома. Или цветком. Кости как бы «раскрылись» в области висков, разошлись, голова округлилась, затылок стал ровнее. Изменения стали заметны глазу дней через 7−10. Про таз: наконец-то сам перевернулся со спины на живот. Это уже в семь месяцев. А в больничке… Да что про нее говорить… Я перестала верить в российскую медицину в общем. Только в конкретных врачей.Я возила Мишу еще на два приема. Таких вау-эффектов больше не было. Врач больше правил и доделывал. На прощание в конце третьего сеанса сказал: «Кости таза до конца ровно не встали. Чуть перекос вправо. Он укладывается в норму. Не виден глазу. Не мешает жить. Человек вообще не симметричен». Представляете? Уже у такой малютки все не исправить! И назначил явиться месяца через три по возможности.Возможность появилась только через пять. Врач остался доволен результатом, кости на старые места не съехали. И в тот приезд он работал больше со связками и сухожилиями. И советовал сделать уже упор на массажи, на работу с мышцами.Какие успехи делает ваш ребенок сегодня. Ползать сын начал в 10 месяцев. Прямо и уверенно сидеть – только недавно, в 1 год и 3 месяца. Сейчас проходим курс массажа. В возрасте 1,4 года развитие на уровне 9−10 месяцев.В конце хочу сказать, что недоношенных деток иногда не забирают. Они отказники, так как потенциально проблемные. Но если уж мать такая совестливая: «Как же, мой ребенок, моя кровь и бросить…» Так вот, если уж забрала, то надо работать! Не играть в счастливого дельфина с бананами в ушах и мантрой «мой ребенок нормальный». Ненормальный. Нормальные – это после 38 недель. А твой требует чуть больше времени, работы, усилий. Ничего страшного. Нам всем хочется здорового, идеального малыша, а работать надо с таким, какой есть. В первый год можно многое нивелировать. Диагнозы типа «ЗПР» не ставят раньше 3 лет. Так вот, эти 2 года тоже сидеть нельзя. Развивающие центры, детсады, ЛФК, АФК, бассейн. Мы в ответе за тех, кого родили. Хороши, конечно, посылы, типа, «главное – верить». Но главное – смотреть на ситуацию здраво и работать. Вы же хотите добра, счастья и полноценной жизни своему малышу?

Lucia Konysheva, 34 yaşında

1/4Fotoğraf: Kişisel arşivFotoğraf: Kişisel arşivFotoğraf:Kişisel arşivFotoğraf: Kişisel arşivKızım Milina Konysheva, 13 yaşında. Çocuk doğduğunda hangi aşamadaydı ve ağırlığı neydi? 28. haftada doğum yaptım, kilom 1650 gr, boyum 44 cm. Mutlu bir sonuca inanıyor muydunuz, doktorlar nasıl bir prognoz yaptı, çocuğa nasıl baktınız? Doğum sancıları aniden başladı (su geldi) ve bir gün sürdü. Bu durum Rh çatışmasından dolayı oldu (benim Rh'ım negatif, kızımın Rh'ı pozitif). Çok korkutucu ve acı vericiydi açıkçası, çok uzun süren bir acı olduğu için ne olduğunu bile anlamadım, sadece bu acının bitmesini istiyordum. Doğum zor geçti, bebekte çok fazla komplikasyon oldu, kendi kendine nefes alamıyordu, doktorlar başarılı bir sonuç beklemiyorlardı ama çok uğraştılar, bunun için onlara çok teşekkür ediyoruz. Doğumhaneden çıktıktan sonra iki ay prematüre bebek hastanesinde kaldık, tedavi gördük, kilo aldık, doktorlar bebeğin az gelişeceğini, sapmalar olacağını, gelişiminin çok gerisinde olacağını söylediler. Ama benim için şans eseri korkularım doğrulanmadı. Çocuğunuz bugün ne kadar ilerleme kaydediyor? Sevgi, sabır ve ilgi sayesinde kızım 11 aylıkken yürümeye başladı, iki yaşında cümlelerle rahatça konuşabiliyor, tüm sesleri çıkarabiliyor, 3,5 yaşında okuyup sayabiliyordu. Kızım birinci sınıftan beri çok başarılı bir öğrencidir ve fiziksel olarak da çok sağlıklı bir çocuktur.

Marina Ushakova, 43 yaşında

1/5Fotoğraf: Kişisel arşivFotoğraf: Kişisel arşivFotoğraf:Kişisel arşivFotoğraf: Kişisel arşivFotoğraf: Kişisel arşivKızım Veronika Ushakova, 8 yaşında. Çocuğunuzu hangi aşamada ve hangi kiloda doğurdunuz. Kızımı sekizinci ayda doğurdum, 2 kg 450 gr ağırlığındaydı. Her zamanki gibi yatağa girdim ve sabah saat ikide bir su birikintisinde uyandım... Aklıma bile gelmedi. Neler oluyordu. Ve beni doğumhaneye götüren annem (neyse ki hemen yan sokaktaydı): “Sabah bir bebeğimiz olacak zaten,” dediğinde, aptalca “Başka hangi bebek?!” diye sordum. Zira, son teslim tarihine bir buçuk aydan fazla zaman kaldı! Dedikleri gibi, hiçbir şey bunu haber vermedi... Mutlu sonuca mı inandınız, doktorlar nasıl bir teşhis koydular, çocuğu nasıl büyüttüler. Ben kendim sezaryen konusunda ısrar ettim! 35 yaşında ilk doğumumu yapacağım zaman bir aksilik olur diye korkuyordum, buna hiç hazırlıklı değildim. Doktorlar, özellikle bebeğin küçük olması nedeniyle doğal doğum lehine her türlü gerekçeyi öne sürdüler. Ben sezaryen doğumun karşı argümanıyım. En sonunda bana dediler ki: Tamam, ikna ettin ama sabaha kadar doğum yaparsan bebeğin akciğerlerinin açılması lazım. Bütün gece koridorda yürüdüm ve şarkı söyledim... acıdan çığlık atmamak için. Dokuz saat sonra, ameliyathanede spot ışıklarının altında yatarken, birdenbire gerçekten bir bebek olacağını fark ettim. Anestezi altına girdiğimde erkek olduğundan tamamen emindim (ultrasonda hiçbir şey yazmıyordu). Ve aniden, ameliyattan sonra korkunç bir halde, karnımda ateşli bir ağrıyla uyandığımda, şunu duydum: Kız! İşte ikinci aptalca sorum: Hangi kız, nereli?! Kaderden böyle bir hediye beklemiyordum bile!!! Kız ismi bile hazır değildi, bütün seçenekler erkekti... Bebek 49 santim boyunda, sarılıklı, tüylü bir şekilde doğdu ama Apgar skoru tam 7'ydi. Bana iyileşmem için bir gün verdiler, bu süre zarfında ona sadece yiyecek getirdiler, hiçbir sera koşulunda tutmadılar. Her şeyin yolunda olup olmadığı konusunda çok endişeliydim, hemşireleri ve doktorları rahatsız ediyordum. Sonunda bölüm başkanını yakaladım, "Size verdiler, yenidoğan patolojisine koymadılar, üstüne şapka takmadılar mı?" dedi. Demek ki her şey yolunda! Bakın nasıl çığlık atıyor, iştahı da mükemmel! Çocuğunuz bugün ne kadar da ilerleme kaydediyor. Aralık ayında kızım tam sekiz buçuk yaşına girecek. İkinci sınıfta hiç stres yaşamadan okuyor, ses dersleri alıyor, dillere karşı yatkınlığı var. Aktif, sosyal, arkadaş canlısı bir kız. Tıp alanına büyük ilgi duyuyor ve doktor veya veteriner olmayı hayal ediyor.

Yorumlar

yorumlar